de zweedse wildernis

Tjena kära medborgare,

Zon, zon, het is zomer. Echt! Met trots kan ik jullie melden dat het gisteren en vandaag warmer was in Uppsala dan in Amsterdam. En dat is voor het eerst sinds januari, dus je begrijpt in welke extase ik verkeer.
Iedereen in Zweden viert zomer, en als ik enigszins als Zweed wil overkomen, moet ik extra hard m’n best doen ook zomer te vieren. Iedere dag ijs eten, de korte broek aan en uitstapjes maken. Afgelopen weekend hebben we als uitstapje gekanood in een nationaal pak in Dalarna.

Dalarna is het echte Zweden, volgens de zweden, wat inhoudt dat ze er massaal op vakantie gaan. In de winter kun je er heel mooi skieen en in de zomer zijn er mooie meren en wandelroutes. Tja, dat is wat je als echte Zweed doet in de zomer.
Met drie andere uitwisselingsstudenten (Claudio - Italie, Sascha – Duitsland en Martin – Tsjechie) besloten we vorige week spontaan dat er gekanood moest worden, en wel snel.
De man van het kanoverhuurbedrijf was eigenlijk een snowboardverkoper, en de kano’s “waren meer z’n hobby”. Op donderdagochtend dropte hij ons in het midden van de Zweedse wildernis, in de bergen langs de grens met Noorwegen.

Vooraf hadden we goed geluisterd naar de raad van onze vriendelijke kanoverhuurder, om alles voor vier dagen mee te nemen in onze kano. We waren wat overbeladen toen we vertrokken, maar we verwachtten zware arbeid en dus moest er veel gegeten worden.
Voordat we vertrokken gaf de aardige Zweed nog wat laatste tips. “Het is wel rustig, maar soms ook wild, en dan moet je misschien oppassen”. Tips waarmee je wat kan dus.

Vier dagen later kwamen we nat, moe, stinkend, maar zelfvoldaan terug. Nat, omdat de wilde stukken toch iets vaker kwamen dan soms, en ook nogal onverwacht. Moe, omdat we nooit wisten hoe laat het was (donker wordt het hier niet meer) en het dan altijd later was dan we dachten. Sascha hield het tempo er bovendien aardig in, dus heel veel geslapen heb ik niet. Stinkend, omdat de rivier toch wat te koud bleek om in te zwemmen, en we het wasgedeelte maar oversloegen.

Zelfvoldaan, omdat we maar mooi de hele rivier hadden bekanood, zonder gebroken benen, uithongering, of kapotte kano’s. En ook vanwege al het moois dat we die vier dagen hadden gezien.
Ten eerste hebben we drie dagen geen teken van menselijke beschaving gezien. Een met de natuur, zo voelden we ons (je moet dan de meegebrachte pasta wel wegdenken).
Het water uit de rivier was gewoon te drinken (en zoooo lekker), iedere avond een kampvuur maken om op te koken en vooral de stilte van niks. Bovendien hebben we ons arsenaal aan wilde beesten weer flink uitgebreid. Het aantal wilde elanden staat nu op drie, de herten op 8, bevers op 3, ooievaars op 4 en wilde koeien op welgeteld een kudde.

De natuur was prachtig. Aan de rand van het nationale park waar we doorheen kanoden, ligt Zwedens hoogste waterval. Er lag op deze hoogte (900 meter) nog gewoon sneeuw, dus ik heb mn eerste zomerse sneeuwballengevecht ook achter de rug.
De natuur bestond verder uit veel bos, rotsen en nog meer bomen. En af en toe een veld met omgehakte bomen, wat betekende dat we een beverburcht naderden.

Op de derde dag, toen we de beschaving begonnen te naderen, begon het uiteindelijk te regenen. Dit is natuurlijk onvermijdelijk als je je in de buurt van Noorwegen begeeft, maar met 10 graden, werd het snel erg koud en nat. De laatste nacht hebben we daarom onze tentjes in de hoes gelaten, en hebben we geslapen in een schuilhut langs de rivier. Aan de andere kant van de rivier, vierden wat Zweden een feestje. In de regen zaten ze aan de rivier te zingen, onder begeleiding van een accordeon en veel drank. Veel Zweedser dan die situatie kan niet heb ik besloten, dus ik beschouw mezelf nu als volledig geïntegreerd.

Ik heb nog een aantal weken om te genieten van mn zelftoegekende status. Het wordt dus tijd aan mn Zweedse haardracht te werken (lang), en van de zon te genieten zoals alleen Zweden dat kunnen.

Tot snel,

Peter