bijna naar huis

Hallo allemaal,

Mijn laatste dagen in Zweden, en mijn laatste bericht hier. Vanaf volgende week ben ik weer in Nederland te bewonderen, en kan ik geboekt worden voor een afspraak. Ik houd spreekuur bij mijn ouders, totdat ik in augustus weer naar Amsterdam verhuis.
Een half jaar is lang, maar is zo voorbij. Het was een lang half jaar, zeker in maart toen ik dacht dat het nooit zou ophouden met vriezen en de sneeuw altijd zou blijven liggen. Met de sneeuw had ik trouwens geen moeite. Na enige oefening kun je gewoon door de sneeuw fietsen, als je tenminste een beetje oplet in de bochten.
Dat opletten is maar twee keer mislukt, en beide keren viel ik in een zachte sneeuwhoop, dus echt, die sneeuw dat was het probleem niet. Het was vooral de kou. Iedere keer mn skibroek aan, muts op mn hoofd, sjaal om, check, zit alles goed bedekt.
Naar beneden, wanten uit om mn sleutel in het slot te steken, wanten weer aan – en op de fiets. Vervolgens kom je er halverwege achter dat bepaalde delen van je lichaam toch niet bedekt zijn (je neus en wangen), en kom je alsnog verkleumt aan.

Hoe anders is dat nu, in de zon! Het is al een week zonnig, met strakblauwe luchten en temperaturen rond de 25 graden. In mn korte broek en slippers wandel ik zo mn gebouw op en spring op mn fiets. Lang leve de zomer!
Met de weinige mensen die nu nog in Uppsala zijn, genieten we vooral van de zon. We barbecuen iedere dag op het dak van een van de flats waar we wonen. Omdat het niet donker wordt, hoeven we niet naar binnen, en kunnen rustig zitten tot 3:00 om de zonsopkomst te zien. Overdag zwemmen we in een van de meren rondom Uppsala, of in de zee bij Stockholm. De zee is verrassend warm, maar dat schijnt te komen omdat de zee ondiep is, zo zei mijn laatst overgebleven ganggenoot.

Zes maanden Zweden, wat ga ik missen? Uiteraard is daar Emily, mijn Zweedse ganggenote die ik hierbij nog een keer wil noemen. Ze komt nog steeds dronken thuis, zonder sleutel, en eet nog steeds spaghetti met gehaktballetjes en ketchup. Het klinkt gek, maar ik ga de geur van haar kookkunsten missen (vooral als de gehaktballetjes een beetje aanbranden).
Ik ga Zweden in het algemeen ook missen. Het is moeilijk uit te leggen wat een typische zweed is, maar iedereen die hier ooit geweest is, zal weten wat ik bedoel. Het feit dat iedereen hier zo beleefd en rustig is (behalve na drank) en dat iedereen de zomer zo beleefd.
Ik ga zeker de lokale supermarkt missen, fillmjölk, lösgodis, cider, en 2,8% bier. De Zweedse muziek, waar het songfestival een hogere kunstvorm is (er staan nog steeds vier songfestival liedjes in de top 10) en de realitysoap, die de hele avondprogrammering op tv vullen.
Ik heb wat nieuwe foto’s op mn website gezet met hoogtepunten van mn verblijf. Voor een uitgebreidere fotoreportage moeten jullie snel een keertje langskomen.

Wat ik zeker ook ga missen zijn de nieuwe vrienden die ik hier heb gemaakt. Een aantal van hen zal ik zeker nog eens terugzien denk ik. Sommigen wellicht ook niet, maar ik heb heel bijzondere mensen ontmoet hier. Maar wat ik het meeste zal missen is de rust, ruimte en natuur. Zweden is op zn mooist buiten de stad (vinden alle Zweden), en ik ben het helemaal met hen eens. Overal zijn meren, bossen, rivieren, en weilanden, die prachtig groen, rustig en verlaten zijn. Zelfs als ik op mn fiets van het centrum op weg naar huis door het bos rijd, is het heerlijk rustig. Ik heb het gevoel dat mensen in Zweden veel minder gestresst zijn dan in Nederland. Terwijl ik luister naar Hans van Baalen die op Radio 1 commentaar geeft op de aanslagen in London, krijg ik dit gevoel alweer. Iedereen in Nederland raakt zo snel in paniek, en gaat dan meteen allemaal domme dingen roepen. Nou wist ik dat al langer dat de VVD alleen maar domme dingen roept, maar in Zweden zijn mensen echt rustiger en naar mijn idee verstandiger. Of er een verband is met de boslucht weet ik niet, maar misschien moet van Baalen het eens proberen. Een weekje in de Zweedse bossen verandert je perspectief op de wereld, denk ik.

Ik ben ook blij weer terug te gaan naar Nederland. Niet alleen mis ik de kaas en drop, maar ik heb echt zin om iedereen weer te zien. Mn vrienden in Alkmaar, mn familie en iedereen in Amsterdam. Ik ga zeker veel kaas eten de komende tijd, en ik hoop dat mn ouders genoeg drop hebben ingeslagen. Ik hoop op een mooie zomer, en kijk ernaar uit me weer in sociale activiteiten te storten.
Een beetje verliefd op Zweden ben ik denk ik wel geworden. Dat wordt nog vaak op vakantie, denk ik maar…….

Tot snel,

Peter